ناسپـاسی‌ست اگر مـایۀ عارش باشیم            بی تفاوت به غـم ایل و تبارش باشیم
اُف به دنـیا که نشد آیـنه‌دارش باشـیم            با کدام آبـرویی روز شـمارش باشیم

عصرها، منتظر صبح بهارش باشیم

هـر کـسی رابطـه با عـالـم بـالا دارد            دل و دین در گِرُوِ حضرت مولا دارد
دوست از دوست فقط دوست تمنّا دارد            کاروان سحـرش بهر هـمه، جـا دارد
تا که جا هست، چرا گرد و غبارش باشیم؟

درد اینجاست که از بس دل ما بی‌درد است            یازده قرن گذشته‌ست و بیابان گرد است
این همه غم چه به روز دل او آورده‌ست؟            سالها منتظر سیصد و اَندی مرد است
آن قَـدَر مَـرد نبـودیم که یارش باشیم

سر و کارش که به ما مردم خودخواه افتاد            یوسف از جهل خودی ها به تَهِ چاه افتاد
پس به زندان نه به اکراه به دلخواه افتاد            سـال‌ها در پی کـار دل ما راه افـتـاد
یادمان رفت ولی در پی کارش باشیم

گـیرم از لطف به ما نیز کمالاتی داد            فرصتی در پی جـبران خساراتی داد
موقـع گـریه به ما حـال مناجـاتی داد            گـیرم امروز بـه ما اذن ملاقـاتی داد
مرکبی نیست که راهی دیارش باشیم

چه قَدَر گوش نواز است صدای قدمش!            همه گویند که: عشق است صفای قدمش
می‌نویسیم پس از سجده به جای قدمش            ما چرا؟ خوب‌ترین‌ها به فدای قدمش
حیف او نیست که ما میثم دارش باشیم؟

سحری هم دَرِ این خانه به ما جا بدهید            مـژدۀ وصلِ مرا با گُـلِ زهـرا بدهید
گر چه امروز به ما وعدۀ فردا بدهید            هر گه آمـد خـبر رفـتن ما را بـدهـید
به گـمانم که بنا نیست کـنارش باشیم